200 વર્ષ પહેલાં મુત્યુ પામેલ આ સાધુ આજે પણ છે જીવિત,જાણો એવું તો શું છે રહસ્ય..

નમસ્તે મિત્રો આજના આ લેખમાં આપ સૌનું હાર્દિક સ્વાગત છે, આ એકદમ આઘાતજનક લાગશે, પરંતુ તે સાચું છે. 27 જાન્યુઆરી, 2015 ના રોજ, મંગોલિયાની રાજધાની ઉલાનબતારમાં પોલીસે બૌદ્ધ સાધુની મમી મળી હતી. આ વ્યક્તિનું નામ એન્હોટર છે અને તેને આ મમીને પર્વત પર સ્થિત ગુફાથી પ્રાણીની ચામડીમાં લપેટાયેલું મળ્યું. આ માણસ તેને વેચવાની તૈયારી કરી રહ્યો હતો. 200 વર્ષ જૂની આ મમી બૌદ્ધ સાધુની છે, જે પદ્માસનમાં બેઠી છે. તેની બંને હથેળી ખુલી છે અને લાગે છે કે તે ધ્યાનની મુદ્રામાં છે.

પ્રખ્યાત બૌદ્ધ સાધુ અને દલાઈ લામા ડૉક્ટર બેરી કર્ઝિન દાવો કરે છે કે મમીના રૂપમાં મળેલા સાધુઓ મરેલા નથી, પરંતુ લથડતા બેઠા છે. આ ધ્યાનનો એક ખૂબ જ ઉંડો તબક્કો છે.ડો. કર્ઝિન કહે છે કે તેણે નિષ્ફળતાના તબક્કે પહોંચેલા કેટલાક લોકોની તપાસ કરી લીધી છે. ડૉક્ટર કર્ઝિનના જણાવ્યા મુજબ, જો કોઈ વ્યક્તિ ત્રણ અઠવાડિયાથી વધુ સમય સુધી પગલામાં રહે છે, તો તેનું શરીર સંકોચવાનું શરૂ કરે છે અને અંતમાં ફક્ત વાળ, નખ અને કપડા બાકી છે. ડો.કર્ઝિનના જણાવ્યા મુજબ, આ સ્થિતિમાં સાધુની નજીકના લોકો ઘણા દિવસો સુધી આકાશમાં મેઘધનુષ્ય જોતા હોય છે.

તેનો અર્થ એ કે સાધુને મેઘધનુષ્યનું શરીર મળી ગયું છે. આ બુદ્ધની નજીકનું રાજ્ય છે.આ મમી પણ સહેલાઇથી કાપવામાં આવે છે, તેમાં સડવાની નિશાનીઓ નથી, કારણ કે કાંટાદાર તબક્કાના લક્ષણો વર્ણવવામાં આવે છે. જો કે, વૈજ્ઞાનિકો કહે છે કે ઠંડી જગ્યાએ રાખવાના કારણે ડેડબોડી સડોથી બચી ગયો હતો. આ ક્ષેત્રનું તાપમાન માઈનસ 26 ડિગ્રી સુધી ઘટશે. એવું અનુમાન કરવામાં આવ્યું છે કે આ મમી 12 મી પાંડિતો હમ્બો લામા દશી-દોર્ઝો ઇટીગિલોવ (1852–1927) ના માસ્ટરની હોઈ શકે છે. 12 મી પંડિતની લાશ પણ ધ્યાન મુદ્રામાં મળી હતી. હાલમાં, આ મમી મંગોલિયાના નેશનલ સેન્ટર ફોર ફોરેન્સિક એક્સપર્ટિસના સંરક્ષણ હેઠળ છે.

જાણો અન્ય સ્ટોરી,હિમાચલ પ્રદેશના લાહુલ સ્પિતીના ગીયૂ નામના ગામમાં આ સંતની મમી જોવા મળી રહી છે. આ ગામ તિબેટથી આશરે બે કિમી દૂર આવેલું છે. ગામના લોકોનું કહેવું છે કે આ મમી એક કાટમાળમાંથી મળી છે. આ મમીની તપાસ કરતાં તે 550 વર્ષ જૂની હોવાનું બહાર આવ્યું છે. તજજ્ઞોના કહેવા અનુસાર આ એક ધ્યાનસ્થ મમી છે. તેના શરીર પર કોઈ લેપ કરવામાં આવ્યો હોવાનું રિસર્ચમાં જણાયું નથી. આમછતાં આ મમી સાધારણ અવસ્થામાં જ સુરક્ષિત જોવા મળતાં તેમના આશ્ચર્યનો પાર રહ્યો નથી.આ વિશે ગામ લોકોનું કહેવું છે કે 15મી સદીમાં એક સંતે ગામમાં તપસ્યા શરૂ કરી હતી. એ સમયે ગામમાં વિંછીઓની સંખ્યા અતિ હતી. તેના પ્રકોપથી બચવા આ મહાત્માએ ધ્યાન શરી કર્યું હતું. તેમનું ધ્યેય તેનાથી છૂટકારો મેળવવાનું હતું. સંત ધ્યાનમગ્ન થઈ ગયા અને ગામમાંથી વિંછીઓનો પ્રકોપ સમાપ્ત થઈ ગયો હતો.

લોકોનું માનવું છે કે આ મમી બૌદ્ધ ભિક્ષુ સાંગલા તેનજિંગનું છે. તેઓ ભારત આવ્યા પછી આ ગામમાં ધ્યાન લગાવીને બેસી ગયા હતા. ગામ લોકોનું કહેવું છે કે તેના માથે ઘાનું નિશાન હતું. આ મમીના માથે પણ આજે ઘાનું નિશાન જોવા મળે છે. આ મમીને એક કાચની પેટીમાં રાખવામાં આવ્યું છે. જો કે ગામ લોકો તેની પ્રત્યે ઉંડી આસ્થા ધરાવે છે.વૈજ્ઞાનિકો માને છે કે શરીરમાં ગ્લુકોઝમાં વધારો થતાં નખ વધે છે. અને અને ફોલિકનમાં વધારો થતાં વાળ વધે છે. મૃત વ્યક્તિઓના શરીરમાં આવી સંરચના બંધ થઈ જાય છે. જ્યારે શરીરને ઉંચી ઉર્જા પ્રાપ્ત થતી હોય અને હૃદયને ઓક્સિજન મળતો હોય તો જ આ પ્રક્રિયા થાય છે.

આવી જ એક સત્ય ઘટના ગુજરાતના સૌરાષ્ટ વિસ્તારમાં આવેલા થાન પાસેના તરણેતર ગામના એક અતિ વિદ્વાન ગણાતા બ્રાહ્મણના પુત્ર સાથે સો-સવાસો વર્ષ પૂર્વે બની હોવાનું જાણવા મળ્યું છે. તરણેતરમાં રહેતા આ બ્રાહ્મણ પુત્ર પોતાની ગાય ચરાવવા માટે વન તરફ ગયા હતા ત્યારે તે એક બપોરે એક ડુંગરમાં આવેલા કોતરો તરફ ખેંચાયા. તે જ્યારે અંદર ચાલતા જ ગયા ત્યારે એક અંધકાર વચ્ચે એક સાધુનું હાડપિંજર સમાન ધ્યાનસ્થ અવસ્થામાં બેઠેલા જોયા. તેમની પાંપણો એટલી વધી ગઈ હતી કે તે આંખોથી જમીનને અ઼ડતી હતી.

તેમના લાંબા વાળ ફેલાયેલા હતા. આ બ્રાહ્મણ પુત્ર ત્યાં બેસી ગયા. અને નમન કર્યું. માતાપિતાએ એવા સંસ્કાર આપ્યા હતા કે જો કે સાધુ મળે તો તેને જમાડીને જમવું. તેથી આ બ્રાહ્મણ પુત્ર ત્યાં બેસી રહ્યા. દૂધથી બાંધેલા લોટના ઢેબરા ત્યાં તેમની સામે મૂક્યા અને કહ્યું કે ‘મહારાજ, આપ આરોગો પછી જ હું જમું.’થોડો સમય વીત્યો પછી એ સંતે પોતાના બંને હાથથી પોતાની પાંપણોને પકડીને જરા આઘી કરી. પછી પૂછ્યું કે ‘બેટે, ચાણક્ય ચલા ગયા?’. ત્યારે એ બ્રાહ્મણ પુત્રએ કહ્યું કે ‘મહારાજ અબ તો અંગ્રેજ હકુમત છે. મહારાજ આપ ખાના ખાઓ’. ત્યારે સાધુએ કહ્યું કે ‘બચ્ચા, તુમ આરોગો’. સાધુની આજ્ઞા વશ તે બાહ્મણ પુત્રએ ત્યાંજ તેમની સામે ખાધું. પછી પાણી પીવું હતું તેથી પાણી વિશે પૂછ્યું.

ત્યારે સાધુએ પોતાની આંખમાંથી એક કિરણ પૃથ્વી પર નાંખ્યું અને ત્યાંથી જળધાર વહેવા લાગી. બ્રાહ્મણપુત્રે તે પાણી પીધું. સંતે તેને એક કાણાવાળો પૈસો આપ્યો. અને કહ્યું કે ‘એ પૈસા રખના, કભી ભી પૈસે કી ખોટ નહિં હોગી’. બ્રાહ્મણપુત્રને હવે ઘરે જવું હતું પણ બિલકુલ અંધારી ગુફામાં જતા તો જઈ ચઢ્યા પણ હવે બહાર કેવી રીતે નિકળવું તે પ્રશ્ન મુંઝાવા લાગ્યો. તેમણે ઝરણાંની ધારે ધારે જવા વિચાર્યું પણ જોતજાતામાં તે ઝરણું અદ્રશ્ય થઈ ગયું. એ ગુફામાંથી હવે બહાર કેમ નિકળવું એ વિશે એ બ્રાહ્મણ પુત્ર મુશ્કેલી અનુભવવા લાગ્યો. ત્યારે સંતે પોતાના કપાળમાંથી એક કિરણ ફેંક્યું. તેની રોશનીથી તે બ્રાહ્મણ પુત્ર બહાર નિકળ્યા. ઘરે જઈને આ વિશે વાત કરી, સાધુએ આપેલો પૈસો પિતાને આપ્યો. પિતાએ એ પૈસો પૂજામાં મૂક્યો.

જ્યારે આ બ્રાહ્મણ પુત્ર મોટો થઈને શાસ્ત્રોમાં પારંગત એક વિદ્વાન બન્યો. પછી પાકિસ્તાન સ્થિત સિંધ -હૈદરાબાદ ચાલ્યા ગયા. ત્યાં તેમની અતિ નામના હતી. મણિશંકર રાવલ તરીકે તે ઓળખાતા. તે ભારત પાકિસ્તાન ભાગલા થતાં પાછા ગુજરાતમાં હળવદમાં આવીને વસ્યા હતા.આ ઝરણું ક્યારેક ક્યારેક દેખા દે છે. અને તે આ વિસ્તારમાં અલોપીયા તરીકે વિખ્યાત છે. આ ડુંગર ચાણકા ડુંગર તરીકે વિખ્યાત છે. આ ઋષિ ચાણકા ઋષિ તરીકે વિખ્યાત છે. જ્યારે આ પૈસો આજેય એ બ્રાહ્મણ પરિવાર પાસે છે. તે આર્થિક રીતે આજે પણ અતિ સુખી છે.